Hij heeft, zegt hij nu zelf, “in zijn leven weinig mensen om zich heen gehad bij wie hij echt zichzelf durfde te zijn”. Nu weet Bas dat het alles te maken had met een persoonlijkheidsstoornis. Toen was het een recept voor ongelukken. De kroeg in Nijmegen die hij als 25-jarige met een compagnon begon eindigde met 50 duizend euro schuld. Studies gingen voortijdig mis. Bas woonde in een achterstandswijk. “Ik had een participatiebaan. Was fietskoerier bij een bakkerij die werkte met mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Het lukte maar niet om over de drempel te komen.”
Een ggz-traject geeft Bas inzicht in wat er werkelijk met hem aan de hand is. En vervolgens helpt het toeval een handje. “Ik liep een keer bij Ixta Noa naar binnen, waar je in het Praktijkhuis samen met andere mensen kon eten. Daar herkende ik heel veel in de plek die ik op dat moment nodig had. Het was een veilige plek. Geen deurwaarders. Geen Bas die tot over zijn oren in de schulden zat. Daar ondersteunden mensen je. Daar vroegen ze hoe het echt met je ging. Iets wat ik in jaren niet had gehad. Ik kon weer verbinden met mensen, terwijl mijn leven altijd heel erg eenzaam en gevuld was met grote problemen.”